چرا پذیرش تفاوت‌های فردی برای کودکان لازم است؟
سرمقصدراه پذیرش تفاوت‌های فردی عشق‌ورزیدن به خودمان با تمام نقاط ضعف و قوت‌مان است. علاوه بر آن که با پذیرش دیگران به همان شکل که هستند، می‌توانیم روابط مسالمت‌آمیزتری را تجربه کنیم و فرصت‌های بیشتری برای مهرمروزی به هم‌نوعان خودمان داشته باشیم. توانایی پذیرش دیگران، عدم تمایل به ایجاد تغییر در آن‌ها، فارغ شدن از قیاس خود با دیگری و غیره از جمله مهارت‌هایی است که نیاز به آموزش دارد و کودکی بهترین دوران برای یادگیری‌ست.
آموزش تفاوت‌های فردی به کودکان از خود ما آغاز می‌شود
تنوع بدن‌ها،رنگ‌پوست،توانایی‌هاواستعدادهای افراد،ارزش‌ها و معیارهای فرهنگی متفاوت بوده و هر کدام از آن‌ها برگرفته از شرایط و محیطی است که افراد در آن رشد پیدا کرده‌اند. خانواده در مقام نخست و بعد از آن مدرسه، رسانه‌ها و گروه همسالان هر کدام می‌توانند به نوعی در این میان نقش بازی کنند. برای آموزش پذیرش تفاوت‌های فردی در مرحله‌ی نخست باید والدین به آن قائل باشند.
بنابراین هوشیاری والدین نسبت به ارزش‌هایی که به کودکان خود منتقل می‌کنند بسیار مورد اهمیت است. ارزش‌هایی که ممکن است در بستر زمان و مکانی مشخص و نشئت گرفته از عوامل بسیاری در جامعه نقش ببندند که در متن خود واقعاً ارزش به‌حساب نیایند. برای مثال در جامعه‌ی اکنون، تنوع اندام‌ها به رسمیت شناخته نمی‌شود و معیار داشتن اندامی بلند و لاغر با انحناهای گاهاً اغراق شده است که تعریف آن به صنعت مد، اقتصاد روز، شرایط وقت و غیره بازمی‌گردد و در معنای خود ارزشی را متبادر نمی‌کند و چه بسا معیار قرار گرفتن آن موجبات وسواس غذایی، نارضایتی از خود و دیگر عواقب احتمالی شود.
پذیرش تفاوت‌های فردی و حال خوب کودکان با خودشان در آینده
این که راه موفقیت لزوماً برای همه یکسان نیست و اساساً تعریف مشخصی در این رابطه وجود ندارد. این که در مسیر زندگی باید لذت برد نه لزوماً با رسیدن به یک نتیجه‌ی خاص یا یک مقصد ویژه، این که مسابقه‌ای در کار نیست و پیرو آن عقب افتادن از کسی یا جلو زدن از فردی معنا ندارد، این که خودت را با تمام چیزهایی که هستی دوست بداری یعنی پذیرش تفاوت‌های فردی و عایدی که این پذیرش دارد در عزت‌نفسی است که به ما می‌بخشد.
عزت نفس به معنای دوست داشتن خود است و اعتماد به نفس یعنی باور به خویشتن. دو عاملی که لزوماً ارتباط مستقیم با یکدیگر ندارند و هر دو مهارت‌هایی هستند که می‌توان آنان را آموخت و تقویت کرد. با پذیرش تفاوت‌های فردی می‌توان آموخت که افراد در شرایط اجتماعی و فضاهای متفاوتی رشد پیدا کرده‌اند و هر یک گذشته‌ی متفاوتی با یکدیگر دارند. حتی دو قلوهای همسان نیز خصوصیات منحصر به‌فرد خود را دارند و لزوماً راه رسیدن به رضایت‌های فردی در آن‌ها یکسان نیست. من می‌توانم یک سیاه‌پوست مسلمان باشم و تو یک سفید پوست بدون اعتقادات مذهبی اما ما ممکن است دوستان خوبی برای یکدیگر باشیم در صورتی که نخواهیم دیگری را به آیین و مسلک خود واداریم.
وجود عزت‌نفس کمک می‌کند که افراد تفاوت‌های خود رابادیگری به‌خوبی بپذیرند و سازگارانه در کنار هم زیست کنند. درک و تحمل این تفاوت‌ها به‌معنی پذیرش و احترام به نقاط مختلفی است که در میان مردم وجود دارد. رسیدن به این بلوغ امکان دیگری را که فراهم می‌آورد مقایسه نکردن است. عاملی که خلاف زندگی اصیل بوده و می‌تواند به‌راحتی آرامش را از شما دور سازد. فردی که در کودکی مقایسه نشده است احتمالاً در بزرگسالی نیز خود را با دیگری قیاس نمی‌کند و به این باور رسیده است که او به همراه ویژگی‌ها و شرایط زندگی‌اش منحصربه‌فرداند و هر گونه مقایسه‌ای قیاس مع‌الفارق است.
نشانه‌های رسیدن به مرحله‌ی پذیرش تفاوت‌ها
پذیرش تفاوت‌ها مثل هرکاردیگری نیاز به تمرین وممارست دارد و دیدگاهی نیست که یک شبه در شما اتفاق بیافتد. با این وجود حتی اگر در کودکی مقایسه را آموخته باشید وهزار ارزش نادرست ریز ودرشت در شما شکل گرفته باشد باز هم می‌توانید دست به اصلاح خود بزنید و به این ترتیب آرامش بیشتری بیابید. احترام و یادگیری از دیگران، ارزش گذاشتن به تفاوت‌ها، حذف تصورات قالبی و ارزش‌های دیکته شده، کشف در یافتن زمینه‌های مشترک در هر رابطه‌ای، ایجاد تعهدات جدید و سعی در اتصال شکاف‌های فرهنگی هر یک می‌توانند به شما در این مسیر کمک کنند.
گردآورنده: سرکار خانم نیلیاتی (مربی پیش2)
تایید کننده: سرکار خانم خمّر (مدیریت پیش‌دبستانی)
منبع: کتاب از تحریک مغز تا هوش هیجانی نوشته دکتر محمود حکیمی