در طول روز، چقدر به فرزندان خود محبت می‌کنید؟ همه شما به عنوان یک والد، احتمالا روزانه با مشغله‌های مختلف زندگی و نگرانی‌های بی پایان، کلنجار می‌روید، اما یکی از مهم‌ترین کارهایی که هر پدر و مادری باید انجام دهد این است که لحظاتی دست از همه چی بکشد و به فرزندانش محبت کند. تحقیقات روانشناسی در دهه گذشته ارتباط بین دریافت محبت در دوران کودکی و سلامت روان افراد در بزرگسالی را نشان می‌دهد.
در هر سنی فرزند شما به محبت نیاز دارد، اما نوع آن در هر مرحله رشدی تغییر می‌کند. به طور مثال یک نوزاد تا ۱ سالگی، برای رشد طبیعی‌اش به تحریکات حسی مختلف احتیاج دارد. نیاز به تماس پوستی، در آغوش گرفتن، ارتباط چشمی و شنیدن صحبت والدین از جمله این موارد است. در صورتی که یک کودک در گروه سنی ۵-۷ سال، برای حرکت در مسیر رشد اجتماعی و هیجانی مناسب، نیازمند محبتی از جنس تحسین و تجربیاتی است که والدین در اختیار او قرار می‌دهند. این تجربه‌ها به او کمک می‌کند احساس توانایی، شایستگی و پذیرفته شدن داشته باشد.
بوسه، در آغوش گرفتن، نوازش، تشویق و تحسین کردن کودکان توسط والدین، انواعی از ابراز محبت هستند که برای رشد روانی و اجتماعی سالم کودکان ضروری است. وقتی پدر و مادر یا مراقبان کودک از هر گونه ابراز محبت و عشقی به او، جلوگیری می‌کنند، نشانه‌های کمبود محبت، ظاهر می‌شوند. هر کدام از این علائم کمبود محبت می‌تواند باعث ایجاد انواع مشکلات در طول رشد کودک شود. به همین دلیل است که دانستن علائم زیر در مورد کمبود محبت در کودکان بسیار مهم است. برای اطلاع از این علائم که هر کدام زنگ خطری برای والدین به حساب می‌آیند.
۱-ناتوانی در شناسایی و تشخیص احساسات از علائم کمبود محبت اولین پیامد کمبود محبت در دوران کودکی این است که ممکن است آن‌ها در شناسایی احساسات خود دچار مشکل شوند. باید در نظر گرفت که بچه‌ها از ابتدای تولد یاد می‌گیرند که احساسات را از طریق کلماتی که والدین به زبان می‌آورند و حالت‌های چهره‌ای آن‌ها تفسیر کنند. اگر کودکان در طی دوران رشد خود، محبت لازم را دریافت نکنند، به این معنی است که احتمالا در آینده نمی‌توانند احساساتشان را شناسایی کنند یا بروز دهند.در نتیجه این امر باعث می‌شود که بسیاری از کودکان در درون خود احساس پوچی کنند.
کمبود محبت کودکان حتی ممکن است، باعث شود تشخیص هنجارهای اجتماعی برای آن‌ها دشوار باشد. به این ترتیب نمی‌دانند که چگونه با دیگران رفتار کند. علاوه بر این، ممکن است قادر به تشخیص احساسات افراد و نحوه ارتباط با آن‌ها، نباشند. به همین دلیل ممکن است همدلی کمی نشان دهند که ممکن است باعث شکست در روابط بین فردی‌شان شود. بنابراین، این کودکان بسیار آسیب‌پذیرتر هستند. پسرها معمولا این مشکل را بیشتر از دخترها تجربه می‌کنند. چون در اغلب فرهنگ‌ها مردها، افرادی نمایش داده می‌شوند که به واسطه سرکوب احساسات خود، قدرتمند به نظر می‌رسند. بنابراین، اگر فکر می‌کنید فرزندتان از این مشکل رنج می‌برد، باید روی ابراز محبت و بهبود رابطه خود با او تمرکز کنید. همچنین مواردی مثل آموزش همدلی به کودکان برای پیشگیری از آسیب‌های بعدی، مفید به نظر می‌رسد. -بی‌اعتمادی و ناامنی، علامت آشکار کمبود محبت در کودکان زمانی که فرزند ۲ ساله شما زمین می‌خورد و حتی یک بغل یا بوسه کوچک هم برای همدلی از پدر و مادرش دریافت نمی‌کند، کم‌کم این باور را در درون خود شکل می‌دهد که هیچ‌کسی از او محافظت نمی‌کند یا آسیب دیدن او برای کسی اهمیت ندارد. آن‌ها گاهی برای خریدن این محبت و توجه والدین، آسیب‌های جدی‌تری را آزمایش می‌کنند. دنیا برای کودکانی که والدینی بی‌اعتنا و یا سرد دارند، جایی ناامن به نظر می‌رسد. جایی که نزدیک‌ترین آدم‌ها(والدین) هم نگرانشان نیستند یا به معنای واقعی کلمه دوستشان ندارند. این موضوع باعث می‌شود که آن‌ها هنگام تعامل با افراد دیگر بترسند و سخت اعتماد کنند. همیشه در حالت تدافعی بوده و نسبت به اتفاقاتی که در محیط‌شان می‌افتد بسیار هوشیار و یا تا حدی بدبین باشند. مطمئنا اعتماد یک مؤلفه مهم در دلبستگی عاطفی مثبت است. هنگامی که افراد محبت و محافظت از یک بزرگسال را تجربه نمی‌کنند، به احتمال زیاد مکانیسم‌های دفاعی ناپخته‌ای را برای جلوگیری از آسیب‌دیدگی ایجاد می‌کنند.